O seu primeiro día no cole de maiores puido ser de moitas maneiras. Puido pasar que se levantara chorando e con ganas de quedarse na casa, comendo galletas esmigadas anegadas en colacao, vendo dibuxos e sen quitar o pijama ata as mil da mañá. Ou da tarde. Puido deixarse vestir entre lágrimas e mocos, cos mediodías de verán na cabeza, desexando estar outra vez de camiño á praia coas paliñas, cubiños, gafiñas de bucear e un millón de aperos máis, tan necesarios cando se vai á praia con poucos anos. E pode ser que subira de malísima gana no coche, aínda cheo de areas das que traíamos pegadas no corpo despois dos últimos e intensos día de praia.
Puido ser. Adeus verán.
Puido ser doutra maneira: puido saltar da cama feliz, contenta, ilusionada por ese cole de maiores do que tanto lle faláramos. Puido vestirse case soa por primeira vez na súa vida e pensar na marabillosa profe que, seguro, segurísimo, a agardaba na porta cos brazos abertos e miles de cousas divertidas preparadas para facer con ela. Puido subir no coche dando chimpiños, con eses nervios de felicidade que se che meten no corpo cando eres pequena e sabes que estás a punto de coñecer a un montón de amiguiñ@s nov@s.
Puido ser. Ola, cole de maiores!
Puido poñerse na fila e mirar arredor e ver un montón de caras de nenas e nenos nerviosiños, e de profes cariñosas, das que fan que che apeteza quedarte, disfrutar, sorrir.
Ou puido ver caras das que levan anos mirando o mesmo cada vez con menos ganas, caras nas que a ilusión do primeiro día vai na Habana, como di un que coñezo.
Cando empeza a avanzar a fila poden pasar varias cousas. No noso caso, puido entrar no sitio marabilloso que lle prometeran, rodeada de xente bonita, deixándome atrás xunto coas outras nais e pais, despois de escapar un momento da fila para darme un biquiño rápido no último momento. Puido pecharse a porta despois de que entrara, pletórica.
Puiden irme sorrindo, emocionada.
Ou puido aparecer algunha desas profes que pensa que os biquiños rápidos no último momento non teñen cabida o primeiro día de cole, nin ningún, “porque se a cada neno lle dá polo mesmo, menudo lío! se cada cativa sae correndo darlle un bico á súa nai e volve á fila correndo… menudo lío…”
Puiden irme chorando eu, aos meus 31 anos.
Os biquiños no último momento…
“Menudo lío”.
Quen nolo dera!
